Ben en ik hadden voor ons interview in een lokaal café afgesproken en hij zag er bij binnenkomst ietwat verschrikt uit. Hij arriveerde namelijk per Lime Scooter, iets wat hij beschreef als een “domme” zet. Ben: “Ik probeerde stoer te doen, struikelde over de stoeprand en viel op de grond. Ik stond op om te kijken of iemand het had gezien. Ik schaamde me zó!” Zijn knie bloedde, maar gelukkig werd hij geholpen door de ober met een EHBO-koffer. De ober herkende Ben van Les Mills Auckland City en riep – “oh nee! Geen lessen meer vandaag!”
SARAH SHORTT: Hoe ben je begonnen met lesgeven?
BEN MAIN: Ik vertrok naar het buitenland, naar het Verenigd Koninkrijk, om rugby te spelen en na zes maanden brak ik mijn been. Ik keerde vrijwel meteen terug naar mijn thuis in Dunedin, Nieuw-Zeeland en begon Les Mills lessen als deelnemer bij te wonen. Ik gebruikte BODYPUMP voor mijn herstel. De lichte gewichten waren ideaal om weer aan krachttraining te beginnen en de squats en lunges verbeterden de stabiliteit en flexibiliteit van mijn enkel enorm. Deze was toen namelijk zo stijf dat ik nauwelijks kon squatten.
De groepsfitnessmanager vroeg of ik ooit had nagedacht om instructeur te worden. Ik reageerde met uhh, nee, niet echt… maar toen dacht ik erover na en ik deed toentertijd niet echt iets anders. Op dit punt was mijn blessure al zo’n drie of vier maanden genezen en ik ging nog steeds naar de lessen, omdat ik ze leuk vond. Dus ik zei ja, ik wil het wel proberen… en leerde een CXWORX release voor mijn instructeur auditie en dit is tot de dag van vandaag het meest uitdagende nummer dat ik ooit heb gedaan! Ik kan me de release niet meer herinneren, maar het was het langste nummer ooit met een verschrikkelijke Hover die wel vijf minuten leek te duren…
Na mijn auditie zei de GFM dat het misschien een idee was om de BODYPUMP opleiding te doen – dus blijkbaar was ik niet geweldig in CXWORX – ik begon meteen met het leren van BODYPUMP 85. Vervolgens heb ik BODYATTACK geleerd en een paar maanden later Les Mills GRIT.
Wat heeft lesgeven voor jou betekend?
Oh man, ik heb er enorm veel zelfvertrouwen door opgedaan, met name mijn vaardigheden in het spreken in het openbaar. Ik heb veel geleerd over training, maar ook over mijzelf. Ik ben zó vaak ik het diepe gegooid. Ik heb geleerd dat wanneer er druk op staat, ik zal vechten en zo hard zal werken als nodig is om het allerbeste te leveren. Ik heb in iedere opnamesessie een nieuwe vaardigheid geleerd.
Het heeft ook mijn tijdmanagement verbeterd. Dit is echt mijn zwakste punt, maar door veel onderweg te zijn, heb ik geleerd om in grotere steden te overleven: hoe ik me het beste kan voorbereiden en hoe ik met veel verschillende mensen met verschillende culturen kan connecten en kletsen.
Tijdens mijn eerste paar opnames heb ik geleerd om mijn mannetje te staan. Het kan best uitdagend zijn als je senior instructeurs tegenkomt die dit al jaren doen en aan hun posities willen vasthouden. Ik zeg niet dat ik een bedreiging voor ze ben, maar ik ben hun wereld ingelopen, hun gebied, dus ik heb hiermee moeten leren omgaan, omdat je al snel wil terugkrabbelen en je bang bent om je vaardigheden aan anderen te laten zien.
Hoe ga je er mentaal mee om als je met andere gevorderde instructeurs werkt?
Weet dat je er niet voor niets staat. Je hebt al het harde werk op de achtergrond gedaan, en omdat mensen niet hebben gezien hoe hard je hebt gewerkt, betekent dat niet dat je je plekje niet hebt verdiend. Voor mij gaat het erom dat ik in mezelf geloof en dat ik het zelfvertrouwen heb om te weten dat ik iets anders te bieden heb.
Iedereen biedt wat anders, en dat is waarom mensen kansen krijgen. Als je aan een voetbalteam denkt, waarom hebben ze dan 3 of 4 spitsen? Omdat ze allemaal iets anders te bieden hebben: de een is mogelijk een geweldige goaltjesdief, de ander is veel technischer aangelegd en een derde is een goede pinch hitter. De vaardigheden van je tegenstander bepalen welke speler ze op het veld zullen brengen. Het mooie is dat je een optie bent: je bent iemand anders.
Hoe heeft je rugby achtergrond je geholpen met je carrière en je huidige mindset?
Teamsport heeft me enorm geholpen. Ik ben zeer competitief. Niet tegenover andere instructeurs – maar competitief naar mezelf toe om geconcentreerd en aanwezig te blijven.
Rugby heeft me zeker geholpen om al op jonge leeftijd hard te werken, en heeft me de mindset gegeven dat sporten leuk is. Ik houd van het beoefenen van en het kijken naar sport. Ik ben een echte teamspeler en houd van die omgeving. Natuurlijk zitten we niet in een team wanneer we onze lessen geven, maar als we programma’s zoals Les Mills GRIT geven, kun je wel het gevoel van een teamomgeving creëren.
Wat vind je geweldig aan groepsfitness?
Wat mij aantrok was de energie, het soort energie dat je tijdens een les eruit kan laten. Ik houd van muziek, en het zo hard mogelijk werken op harde muziek geeft een geweldig gevoel. Een van de mooiste dingen is het gevoel dat je ervaart wanneer je de les verlaat. Dat is het beste gevoel; vertrekken met een high, wetende dat je hard hebt gewerkt – dat is een coole routine om te hebben.
Hard trainen, lekkere muziek, aardige mensen… wie houdt daar nou niet van?
Hoe was het om naar Auckland te verhuizen?
Wat ik per se wilde doen toen ik in Auckland arriveerde, was dicht bij mezelf blijven en op precies dezelfde manier lesgeven als ik in Dunedin deed, en dat heb ik volgens mij gedaan. Ik heb onderweg meer vaardigheden en kennis opgedaan, maar ik denk niet dat ik veel heb veranderd.
Bij Les Mills Auckland City beginnen, bracht wat uitdagingen met zich mee… op het gebied van groepsfitness is dit dé club! Dit is Mekka en hier geven verschillende grote namen les, wat best wel intimiderend kan zijn. Ik weet nog dat ik er binnenliep, een paar lessen gaf en zag dat een aantal instructeurs met meer ervaring me een beetje aanstaarden, me een beetje probeerde te peilen. Het duurde best wel een tijdje om hun vertrouwen te winnen, maar het belangrijkste voor mij was om trouw te blijven aan mezelf en te doen wat ik doe, want ik vind het geweldig.
Ben je hecht met je familie?
Ja, extreem hecht.
Mijn opa is twee maanden geleden overleden en mijn oma is er nog, dus we hebben een nauwe band met elkaar. Mijn moeder en ik woonden in mijn kinderjaren bij mijn grootouders tot ik 8 of 9 was, evenals mijn tante en mijn andere nicht, die als een zus voor me is – ze scheelt drie weken met me. Het was de beste opvoeding ooit, zo leuk en er was altijd wel iets te doen. Ik ben zo dankbaar voor alles wat ze voor me hebben gedaan. Ik heb voor mijn sport het hele land doorgereisd en ze reden me altijd naar die verschillende plekken. Zonder hen had ik de geweldige dingen die ik nu doe niet kunnen doen.
Wat was de meest uitdagende situatie van je leven?
Waarschijnlijk het overlijden van mijn opa. Ik had nog niet eerder een sterfgeval in mijn naaste familie meegemaakt, dus dat was heel zwaar. Het was een enorme uitdaging om te zien wat hij moest ondergaan en hoe hiermee moest worden omgegaan.
Hoe ga je hiermee om en hoe keer je weer terug naar het lesgeven?
Ik was in Mexico toen hij overleed. Ik werd gebeld en mijn familie vroeg me om niet naar huis te komen. Er zou een afscheid komen als iedereen thuis was. Greta (mijn vriendin) en ik hebben een biertje op opa gedronken en met de familie thuis geskypet.
Maar na aankomst in Nieuw-Zeeland moest ik meteen door naar de opnames. Ik vertelde een paar andere presenters wat er gebeurd was, maar ik wilde gewoon geconcentreerd blijven en er niet te veel aan denken. Een aantal momenten waren zwaar, maar ik ben best goed in het focussen op waar ik mee bezig ben. Het was goed dat ik iets had als afleiding en ik kon mezelf pas echt laten gaan toen ik weer thuis was bij mijn familie. Het zou raar hebben gevoeld als ik dat in mijn eentje had gedaan. Ik heb mijn gevoelens zo ongeveer op pauze gezet tot het tijd was om te rouwen en bij mijn familie te zijn.
In die periode dacht ik er bij het lesgeven alleen maar aan om plezier te hebben, en ik wist dat opa dat zou hebben gewild, want zijn levensmotto was om plezier te hebben.
Wat zou je advies zijn als je alle instructeurs ter wereld in één zaal zou hebben?
Vergeet niet waarom je het doet. Ik doe het om plezier te hebben. Als je zelf geen plezier hebt, hoe kun je dan verwachten dat de mensen in je les plezier hebben? Sporten is zwaar genoeg, dus als het leuk en plezierig is zullen mensen tien keer zo hard werken. Het gaat erom dat je er een leuk moment van maakt. Plezier is het sleutelwoord. Als je één ding uit dit interview meeneemt, laat het dan zijn dat plezier mijn motto is.
Wat zou je je 16-jarige zelf vertellen?
Waarschijnlijk om gezonder te eten, want ik houd echt van junkfood! Het liefst eet ik pizza… mijn vrienden hebben mijn zestiende verjaardag bij Pizza Hut georganiseerd – toen was het nog all you can eat – en daarna gingen we drinken en viel ik door het dak! Toen hing ik daar, met mijn benen bungelend door de kamer, zo ongeveer [demonstreert]. Ik moest mezelf optrekken en toen zijn we allemaal snel weggesprint… dat was het einde van het feestje!
Ik zou mezelf vertellen om beter te eten en ook het meeste uit de tijd met mijn vrienden te halen op die leeftijd, want de middelbare school was ongetwijfeld de beste tijd van mijn leven… volg niet gewoon wat anderen doen – kies je eigen pad. Ik ben namelijk naar de universiteit gegaan en heb marketing & design gestudeerd en mijn diploma behaald, maar ik denk dat ik meer baat bij het nemen van een tussenjaar zou hebben gehad.
Iets over jezelf dat anderen zou verrassen?
Ik at vroeger altijd kipnuggets in bad. Ik vind ze zo lekker en als klein kind kon ik er geen genoeg van krijgen – en ik at ze dus ook in bad, haha.
Doe je dat nu nog?
Nee! Ik kan me de laatste keer dat ik een kipnugget heb gegeten niet meer herinneren.
Wat ik als kind ook deed, was de dans van de Cook Islands. De ouders van mijn vader komen uit Tahiti en de Cook Islands en toen ik jong was, gingen mijn nicht en ik naar het zogenaamde Language Nest, waar je over de cultuur van de Cook Islands kon leren. Ik heb lange tijd geen Cook Islands dans meer gedaan, tot Greta en ik het erover hadden en toen kwam het meteen weer terug!
Ik kijk ook graag naar “The Hills: New Beginnings”. Ik woon samen met mijn vriendin en zes andere meiden en we kijken er met z’n allen naar. Super leuk!
Erin Maw zei dat ik je moest vragen over de Les Mills GRIT opname waar je het water van iemand anders dronk?
[Lacht] Ja, ok dan. We waren bezig met de opnames van GRIT Cardio 20 en ik kan me nog herinneren dat ze de rookmachine aanzetten. Ik kreeg zo’n droge mond dat ik meteen na mijn track, waarna Makisi [Marcus Wong King] verder ging met lesgeven, de vloer op ging om te coachen en op zoek ging naar water. Ik gaf iemand een snelle “high five”, pakte snel iemands drinkfles en begon als een gek te drinken. Volgens mij is dit ook gefilmd. Maar hé, als je je leden kent, zijn dit het soort connecties waar het om draait…!
Maar, inderdaad. Dat was een erg grappig moment.
Wat was je meest memorabele opname?
Waarschijnlijk mijn allereerste. Ik was shadow in BODYPUMP 95 en ik herinner me deze opname om twee redenen: ten eerste was dat het vreemd was om op het podium te staan en Glen voor me te zien staan, want ik was het zo gewend om hem op een televisiescherm te zien en op die manier van hem te leren.
Het was daarnaast een vreemde opname omdat de gasten waar ik de opname mee deed, uit het Verenigd Koninkrijk, me een drankje aanboden en zeiden dat het een preworkout was die ik eens moest proberen. Ik zei, cool, maar ik heb nog nooit preworkout gedronken. Ze zeiden dat ik misschien nog een drankje zou moeten nemen, omdat ik een brede gast ben. Dus ik dronk voor de opname het flesje op en ik weet nog dat ik in de warming up mijn lippen niet meer voelde! Mijn lippen waren gevoelloos, mijn oren stonden in brand en ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden, maar mijn hele gezicht stond in brand en volgens mij bleef dit tot het laatste nummer het geval. Dit heeft me er natuurlijk doorheen geholpen, maar dat maakte er wel een gedenkwaardige opname van!
Daarnaast de opnames van BODYPUMP in Zweden. Ik weet nog dat ik op het podium stond en maar drie of vier rijen voor me uit kon kijken, omdat de rest van de zaal donker was. Bij de drop van de beat in het squat nummer lichtte de hele zaal op. Dat was een heel mooi gevoel. Ik voelde de bass door mijn lichaam knallen en ik weet nog dat ik dacht dat dit een heel eind weg was van dat kleine podium in Dunedin.
