Ik noem het mijn onzichtbare superpower, want als je me ontmoet denk je waarschijnlijk, ‘’dat meisje heeft een interessante naam, is erg lang en houdt niet op glimlachen!’’. Naam en lengte daar gelaten, achter mijn glimlach zit negen jaar van herstellen van iets wat altijd een groot deel van mijn leven zal beïnvloeden.
Negen jaar geleden heb ik een fietsongeluk gehad wat mijn wereld op zijn kop zette – letterlijk en figuurlijk. Ik deed mee aan een wielerbaanrace in Invercargill, Nieuw-Zeeland, toen ik over de kop sloeg met mijn hoofd op het asfalt. Ik heb hersenletsel opgelopen en had een lange weg van revalideren voor de boeg. Ik moest mijn lichaam opnieuw leren kennen, mijn cognitieve vermogens terugvinden en mijn leven opnieuw zin geven. Ik heb mijn verstrooide dromen verzameld, geprobeerd om weer een normaal leven op te bouwen en te leven met mijn onzichtbare superpower. Ik heb negen jaar lang, elke minuut van de dag, met chronische hoofdpijn geleefd.
Ik was 17 jaar toen het ongeluk gebeurde. Ik was een fanatieke wielrenner, dit was een groot deel van mijn identiteit. Ik zat in het Nieuw Zeelandse team voor zowel de weg als baan, kon goed leren, was erg ambitieus, had veel dromen en was erg gelukkig. Alles wat ik op dat moment was veranderde in een oogwenk. Ik kon ineens mijn hersenen en lichaam niet gebruiken zoals ik het altijd gewend was. Eerlijk gezegd, had ik nog nooit gefaald – ik wist niet eens hoe dat voelde en plotseling faalde ik in de meest vanzelfsprekende dingen.
Negen jaar is lang. Ik heb vrijwel alles in mijn leven opnieuw moeten leren; mijn dromen, mijn doelen, mijn normen en waarden en hoe succes eruit ziet. Een van de grootste dingen die ik opnieuw moest leren was bewegen. Voor de oude ik, betekende bewegen winnen, een atleet zijn, mijn lichaam tot het uiterste pushen op een manier die volledig werd gestimuleerd door competitie. Bewegen is voor mij nu mijn grootste pijn bestrijdingsstrategie. Het is de manier waarop ik mijn lichaam en geest voed, en niets daarvan is competitief. Begrijp me niet verkeerd – ik houd enorm van mezelf tot het uiterste pushen. Maar ik doe wat goed voelt. Ik word er gelukkig van, alle zorgen smelten weg en ik heb plezier. Endorfine is ongelooflijk!
Het is niet alleen een proces geweest van herstellen, maar ook een krachtig proces van ontdekken en transformeren. Wanneer je in, voor je gevoel, duizend stukjes breekt geeft het je, hoe pijnlijk het ook is, de kans om te groeien op een manier waarop het anders nooit had gekund. Ik ben erin geslaagd mijn brein te veranderen in mijn grootste troef, mijn grootste leraar en mijn vergborgen superpower.
Een paar weken geleden gaf ik een RPM les op exact dezelfde tijd en datum als mijn ongeluk negen jaar geleden. Dat was een bizar moment.
Zoals iedere uitdaging die we in het leven tegenkomen, kan het op dat moment pijn doen, je hele wereld kan instorten. Deze uitdagingen zorgen er wel voor dat we groeien, het vormt onze ziel en het maakt ons de persoon wie we zijn. Als ik dit letsel nooit had gehad zal ik niet de drive hebben die ik vandaag de dag heb. Ik zou niet half zo veel mededogen en dankbaarheid voor mezelf en anderen hebben. Het belangrijkste is dat ik heb geleerd hoe je op een positieve manier kan omgaan met tegenslagen, door dapper en veerkrachtig te zijn.
Een paar weken geleden gaf ik een RPM les op exact dezelfde tijd en datum als mijn ongeluk negen jaar geleden. Dat was een bizar moment. Weer op de fiets stappen – een stilstaande in dit geval – is het meest uitdagende en fantastische sinds tijden. Ik voel een bruisend gevoel elke keer als ik mijn voeten in de pedalen klik. Mijn benen vinden het heerlijk om weer cirkels te maken. Wat het echt speciaal maakt is de mogelijkheid om het te delen met anderen. Het is een enorm voorrecht en ik vind het fantastisch.
Ik ben een paar jaar geleden lid geworden van de Les Mills club. Mijn lichaam was al jaren zwak door de enorme hoeveelheid medicijnen. Ik had besloten om volledig van de medicatie af te komen en me te focussen op andere manieren om om te gaan met de pijn. Bewegen bleek de beste manier om dit te doen – ik moest mijn lichaam weer opnieuw leren kennen. Toen ik weer begon met sporten wist ik niet wat ik zou kunnen. Ik daagde mezelf uit om weer op de fiets te stappen. Een echte fiets op de weg of de baan is geen optie meer voor mij. Ik vergeet nooit meer hoe nerveus ik was toen ik voor de eerste keer een RPM les inliep – en hoe geweldig ik me voelde toen ik de deur weer uitliep.
Les Mills werd mijn happy place. Toen ik de les zat voelde het alsof alles wegebde. Ik vergat dat ik niet had geslapen of dat ik pijn had, ik had een grote glimlach op mijn gezicht – denkend; ja, ik ben dit weer aan het doen!
Het voelde ook alsof ik mijn mensen gevonden had. Ik was totaal geïsoleerd, ik had een heel ander leven geleefd dan mijn vrienden en mijn team. In de sportschool werd ik omringd door de meest fantastische mensen. Veel van hen hadden geen idee wat ik had meegemaakt – voor hen was ik gewoon het glimlachende meisje, dit vond ik fijn. Ik was gewoon Jeremie, ik had geen label door mijn hersenletsel en er werd niet voortdurend gevraagd ‘’hoe gaat het met je pijn’’. Ik werd behandeld als een gewoon mens en ik voelde me weer helemaal mezelf.
Ik voelde me zo krachtig. Ik voelde het in heel mijn lichaam. Ik voelde me verbonden met de mensen en ik had zoveel plezier.
Op een dag liep ik naar een les die ik voor het eerst ging proberen. Ik had dit programma een keer bekeken en dacht toen dat ik dit nooit zou kunnen. Maar om de een of andere reden dacht ik die dag, laten we het proberen. Ik kan me niet meer precies herinneren wat de instructeur zei of deed, ik kan me alleen herinneren hoe ik me voelde. Het was allemaal nieuw – ik was gedesoriënteerd en had geen idee wat ik aan het doen was. Maar ik voelde me zo krachtig. Ik voelde het in heel mijn lichaam. Ik voelde me verbonden met de mensen en ik had zoveel plezier.
De instructeur zorgde voor die beleving. Je moet nooit onderschatten wat het kan betekenen voor iemand om ze te laten lachen, zweten en om ze aan te moedigen plezier te hebben. Ik zal dat gevoel nooit vergeten – op dat moment begon mijn reis. Mijn instructeur gaf me een gevoel van doelgerichtheid en verbondenheid die dag – hij heeft me geholpen iets te doen waarvan ik twijfelde of ik het ooit zou kunnen doen – hij moedigde me aan, steunde me en geloofde in mij.
Ik ben begonnen met lesgeven in 2018 nadat ik de opleiding heb gevolgd, ik ben gestart met RMP en geef inmiddels ook SPRINT. Ik voel me bevoorrecht om een instructeur te zijn. Ik neem het serieus – om iemand in de les aan het lachen te maken, ze een duwtje in de goede richting te geven en te connecten met anderen in de les – omdat ik weet hoe belangrijk dat in mijn leven geweest is.
Vertrouwen in mijn lichaam en hersenen is een constante uitdaging. Ik maakte me zorgen over mijn geheugen toen ik net begon. Ik heb veel tijd besteed aan het vinden van manieren om te helpen de releases te leren. Ik voelde me een oplichter – wat als iedereen in de les erachter komt dat ik hersenletsel heb? Mezelf kwetsbaar op durven stellen en de moed erin houden heeft lonend gewerkt.
Er zijn momenten geweest waarop de ‘’oude’’ atleet en perfectionist in mij op kwam spelen. De uitdaging is om trouw te blijven aan wie ik ben. Soms heb ik het gevoel dat een deel van mij probeert te voldoen aan de verwachtingen die ik had voor mijn ongeluk. Wanneer dat het geval is, focus ik weer op het leren en het genieten van de reis. Wanneer ik ontspan, probeer ik dat bruisende gevoel weer te voelen, dan kom ik een goede flow van plezier hebben. Ik vind het heerlijk om weer op de fiets zitten en mijn liefde voor fietsen te delen. Als ik lesgeef visualiseer ik dat ik weer aan het racen ben op een hele positieve manier. Toen ik nog wielrenner was, draaide het allemaal om mij, mijn race, mijn training – nu draait het allemaal om de mensen die de les in lopen, dat vind ik heerlijk!
Er is iets speciaals aan de connectie die je hebt met mensen terwijl je jezelf fysiek en mentaal aan het pushen bent. Dat heb ik altijd zo ervaren met de mensen waarmee ik gefietst heb – we gingen samen uitdagingen aan en genoten daarna samen van de endorfine kick. In elke les die ik geef, heb ik het gevoel dat we een team zijn; we rijden, we trainen, we hebben plezier, lachen, zweten en lopen de deur uit als een betere versie van onszelf. Ik voelde me geïsoleerd na mijn ongeluk, ik was dat team gevoel kwijt. Het gevoel van ergens deel uit maken.
Ik denk dat iedereen met een reden naar de sportschool gaat. Iedereen heeft een verhaal. Iedereen heeft obstakels en uitdagingen in zijn leven, waarvan er velen, zoals de mijne, misschien niet van buiten zichtbaar zijn. Ik vind het belangrijk om te weten dat, als er iemand op een dag de les inloopt, je de kans hebt ze anders de klas uit te laten lopen dan hoe ze naar binnen gingen. Ervoor te zorgen dat ze zich net zo welkom, geïnspireerd en verbonden voelde als ik die dag. Dat is echt heel belangrijk voor mij.
Jeremie Hogan woont in Wellington, New Zealand. Ze geeft RPM en Les Mills SPRINT sinds april 2018.
Ken of ben jij een instructeur met een inspirerend verhaal? Stuur een mail naar renee@lesmills.nl. Wij zijn benieuwd naar jullie!
