Hoi Khiran! Hoe kwam je voor het eerst in aanraking met groepsfitness?
Ik ging door een moeilijke periode in mijn leven, een van mijn dieptepunten eigenlijk. Een vriendin van mij, die ook instructeur is, stelde voor dat ik les zou nemen bij Les Mills. Ze zei dat ik me er beter door zou gaan voelen en dat ik het echt moest proberen. Maar een actie om een gratis paar Nikes te krijgen, heeft me het laatste zetje gegeven!
Hoe dan ook, ik ging, en ontdekte SH'BAM... ja, dat klopt, SH'BAM. Ik vond SH'BAM geweldig – het expressieve ervan sprak me echt enorm aan. Ik ging altijd naar Rach's [Newsham] lessen en ik vond haar gewoon te gek, haha ik denk niet dat ze dit weet eigenlijk! Het heeft me erg geholpen bij mijn mentale gezondheid en om me uit een niet zo geweldige situatie te halen.
Je bent nu een Masterclass presenter voor veel programma's, waaronder BODYPUMP. Hoe ben je begonnen met lesgeven?
Toen ik met BODYPUMP begon, deed ik het maar 30 minuten. Het was zo ontzettend zwaar! Ik hield het letterlijk vol tot de tricep track en ging dan weg. Ik was doodsbang voor de lunges. Ik had zoiets van, we hebben onze benen al getraind met squats, waarom moeten we ze nog een keer doen? Uiteindelijk haalde ik het tot de lunges en daarna uiteindelijk de volledige les.
Er was een absolute top instructeur op zondagochtend. Ze was heel open, super sterk en stond gewoon voor vrouwelijke kracht voor mij. Ik kreeg Vili [mijn man] zover om ook mee te gaan en uiteindelijk werden we benaderd door Matty T [Thraxton] om instructeur te worden. Eigenlijk denk ik dat hij alleen Vili wilde, maar ik maakte deel uit van de deal, haha!
Ik begon les te geven in BODYPUMP en daarna in LES MILLS GRIT en ik heb een hele tijd geen les willen geven in andere programma’s, omdat ik gewoon heel goed wilde worden in die programma's. Toen vroeg Chris Richardson [voormalig GFM voor Auckland City] of ik het iets vond om les te geven in cycling. Ik twijfelde, maar ik ging mee naar de RPM les van Cath Martins en had zoiets van, oh mijn god, ze is een DJ-godin op een fiets! De lichten en de sfeer en alles voelde aan als een waanzinnig dansfeest. Ik begon met cycling en later kwamen de andere programma's.
En wat vind je zo leuk aan lesgeven?
Dat ik de mogelijkheid heb om mensen verliefd te laten worden op fitness en beweging in het algemeen. Ik vind het echt cool dat als je mensen een goede ervaring biedt, je ze liefde voor beweging kunt bijbrengen. En het hoeft niet intens te zijn - mensen gewoon blij laten worden van het bewegen van hun lichaam op een manier die hen een goed gevoel geeft.
Ik denk nooit aan het esthetische - hoewel ik weet dat dat vaak de eerste motivatie is voor mensen om naar een fitnessclub te gaan. Het gaat mij om het gevoel, dus ik probeer duidelijk te maken hoe iets in het lichaam voelt en de leden zich daarmee te laten connecten: of het nu het gevoel op dat moment is of erna.
Op het moment zelf denken ze misschien, 'Oh woah ik haat je nu Khiran,' of 'Stop alsjeblieft met schreeuwen tegen me’(vooral in een HIIT les), maar daarna ervaren ze die gevoelens van blijdschap of opluchting - zoals, 'Ik had echt een zware dag en ik was heel gestrest maar nu voel ik me echt goed.'
En hoe breng je dat in je coaching?
Ik probeer veel intrinsieke motivatie te creëren door mensen aan te moedigen zelf hun fitheid te beoordelen en er verantwoordelijkheid voor te nemen.
Mensen onderschatten vaak waartoe ze in staat zijn, vooral als het gaat om het proberen van nieuwe dingen. Ze zeggen tegen zichzelf: 'Ik kan die sprong niet maken', of 'Ik kan het geen vijf seconden langer volhouden'. Mijn taak is om te vragen, heb je het wel geprobeerd? Wanneer was de laatste keer dat je het geprobeerd hebt? Je hebt je wekker gezet om vijf uur 's ochtends om te sporten en je gaat het niet eens proberen? Doe het niet voor mij, doe het voor jezelf. Dat soort dingen.
Waarom coach je op die manier?
Ik heb een diep geloof in het potentieel van mensen, want toen ik begon, was ik niet erg fit. Maar ik wist dat door te proberen de sprongen te doen in SH'BAM of te proberen de barbell op te pakken of een extra gewicht toe te voegen in BODYPUMP, die uitdaging me een goed gevoel zou geven. En het resultaat was dat ik beter werd.
Ik wil mensen laten zien wat ik in hen zie - bijna een spiegel zijn voor wat ze kunnen bereiken. Dus als ik coach, denk ik: 'Wat moeten ze horen of zien, zodat ze inzien dat ze zoveel meer kunnen dan waar ze op dit moment zijn? Want iedereen begint als een beginner en nieuwe dingen zijn ongemakkelijk. Ik wil dat mijn deelnemers het gevoel hebben dat ik 150 procent achter ze sta - alsof ik hun groupie ben, hun grootste fan.’
Wat heeft lesgeven voor jou persoonlijk gedaan?
Het heeft me dichter bij mijn authentieke zelf gebracht. Ik heb een gemengde achtergrond: mijn moeder is Fijisch en mijn vader is een Kiwi boerenjongen, hoewel zijn ouders Schots en Welsh zijn. Als je opgroeit in een Polynesisch gezin, wordt je altijd geleerd: zorg dat je gezien wordt, maar niet gehoord. Je wilt niet storend zijn. Je moet je ouders respecteren en nooit je mond open doen om je mening te geven - je mening geven werd als onbeleefd beschouwd. Dat werd me van jongs af aan ingeprent, dus dat betekende dat ik nooit mijn mond opendeed.
Lesgeven gaf me de geruststelling dat de dingen die ik te zeggen heb van waarde zijn. Het gaf me toestemming om te spreken en het vertrouwen dat mensen wel willen horen wat ik te zeggen heb - in tegenstelling tot de angst om als respectloos te worden beschouwd als ik mijn mond opendeed.
Ik ben ook nogal eigenzinnig, dus ik denk dat lesgeven dat deel van mijn persoonlijkheid heeft versterkt!
En wat was de meest uitdagende situatie die je in je leven hebt meegemaakt?
Nou, ik zou het geen situatie willen noemen, maar het meest uitdagende in mijn leven was tienermoeder zijn.
Ik raakte zwanger van mijn dochter Piper toen ik 16 was. En dat is eng, want nu is ze 16 en ik kijk naar haar en denk, je kunt niet eens je bed opmaken!
Het was en is nog steeds een uitdaging. Een leven opbouwen als je 16 bent - die baby weet niet dat hun ouder emotioneel of financieel niet klaar voor ze is. Vili en ik hebben geen grote families, dus we deden bijna alles zelf. Het was ongelooflijk zwaar.
Ik ben van school gegaan en ben gaan werken om een leven voor haar op te bouwen. Ik werk al sinds mijn 15e; ik groeide op in een arm gezin, dus ik werkte al op jonge leeftijd parttime om mijn familie te helpen. En dat is gewoon iets waar ik mee om moest gaan, snap je wat ik bedoel? In het leven krijg je bepaalde kaarten en daar moet je het beste van maken. Ik weigerde om een product van mijn omgeving te zijn.
Het was een hele opoffering. Nadat we Piper kregen, ging ik weer studeren en bouwde ik aan mijn carrière en toekomst. Mijn dochter was het allerbelangrijkste, want het ging niet meer om mij. Het gaat altijd om haar en hoe kan ik haar alles geven wat ik nooit had en haar leven zo makkelijk mogelijk maken? Ik zou nooit willen dat zij de dingen moet doorstaan die ik heb doorstaan.
Dus ja, het is een uitdaging, maar ik zou nooit een struggle of moment met haar willen veranderen, want ze is mijn maan, ster en zon. Hoewel ze nu op een leeftijd is gekomen dat ze Vili en mij niet meer cool vindt! Haha.
Wat doe je naast het lesgeven?
Ik ben een agile coach en een scrum master. Ook ben ik manager bij een IT bedrijf. In principe zijn we verantwoordelijk voor alle platforms en integraties voor ons bedrijf.
Het is niet wat ik oorspronkelijk wilde doen. Ik droomde ervan om leraar Engels te worden in Japan. Ik heb vier jaar Japans gestudeerd. Dat was mijn plan: in Japan wonen en Engelse les geven. Maar toen kreeg ik Piper en moest ik mijn plannen veranderen, dus ging ik wat anders doen.
De fitnessbranche kan behoorlijk concurrerend zijn, vooral als je op het niveau van presenter komt. Hoe ga je hiermee om?
Uiteindelijk vind ik het gewoon leuk om mensen in beweging te krijgen. Als ik niet bij de Masterclass of het TAP-team zat en ik mezelf afvroeg waarom ik lesgeef, dan zou mijn antwoord zijn: Ik hou ervan om een hype en sfeer te creëren in mijn lessen en eigenlijk is elke kans die daarbovenop komt gewoon een bonus.
Je competitief voelen is normaal en het is natuurlijk voor mensen om doelen te hebben en daar naartoe te willen werken. Maar er zijn dingen die je niet kunt controleren en dus is het handig om het terug te brengen naar je belangrijkste reden om les te geven. Dat kan de liefde voor muziek zijn. Het zou kunnen zijn om andere mensen in beweging te krijgen. Het kan zijn dat je het leuk vindt om op het podium te staan - en dat is OK! Als je graag gehoord wordt en je wilt op het podium staan en dat geeft je voldoening, dan is dat OK - het hoeft niet altijd om andere mensen te gaan.
Als je jaloezie of afgunst ervaart, moet je die gevoelens onderzoeken. Negeer ze niet, maar onderzoek waar ze vandaan komen. Bijvoorbeeld, als iemand een kans krijgt die jij wilde, vraag je dan af - zijn ze goed? Hebben ze het verdiend? Probeer die gevoelens te verwerken, in plaats van naar iedereen te glimlachen terwijl je eigenlijk doodgaat vanbinnen - want dat is niet gezond.
Het kan ook helpen om met iemand te praten die je kunt vertrouwen, misschien een vriend buiten de fitnessbranche. Niets is menselijker dan uit te leggen dat je boos bent dat die-en-die het timeslot van 6.10 uur heeft gekregen waar jij 12 jaar voor hebt gewerkt en dat het niet eerlijk is. Je vriend brengt je weer met beide benen op de grond door bijvoorbeeld te zeggen: 'Je bent boos omdat iemand anders om vijf uur 's ochtends op moet staan en jij niet?!'
Veel instructeurs zijn - verrassend genoeg - vaak introvert, zoals Gandalf en Glen. En jij?
Ik ben introvert. Mensen laden me niet op, ze putten me uit. Ik denk dat ik extravert lijk, omdat ik in mijn les anderen op de eerste plaats zet. Na een Quarterly Workshop moet ik gewoon naar huis om bijvoorbeeld tegen een muur te staren of om even in een stil huis te zijn, omdat ik tijdens de Quarterly alles gegeven heb. Maar het is wel leuk!
En hoe ontspan jij je?
Mijn beloning is een douche. Er is niets lekkerder dan een douche, gewoon staan en het water op je gezicht laten neerkomen is therapie. Telkens als ik 's morgens vroeg moet opstaan, herinner ik mezelf eraan dat ik een douche kan nemen. Het is mijn beloning.
Mijn fantasiedag zou ergens zijn waar het warm is, want ik ben geen wintermens, maar niet in Nieuw-Zeeland waar het voelt alsof je naast een open vlam staat. Ergens met de zon en de hitte en duizenden katten overal. En er zijn veel aardappelen: gebakken, gepureerd, chips, geroosterd... alle vormen zijn mogelijk, want ik ben dol van aardappelen. Maar geen mensen. Alleen katten, zon en aardappels.
Khiran Huston zit in het Les Mills New Zealand TAP team en is Hoofd Coach voor BODYPUMP en LES MILLS TONE in NZ. Ze is Trainer/Presenter voor LES MILLS SPRINT, LES MILLS TONE, THE TRIP, RPM, LES MILLS GRIT en BODYPUMP en is ook een CEREMONY Coach. Ze is een Les Mills X Stages Ambassadeur en woont in Auckland waar ze werkt als Scrum Master/ Agile coach voor een software bedrijf.
