SARAH SHORTT:
Hey Marlon! Je zit weer in de collegebanken in Sydney. Dit is je derde Master, toch?
MARLON WOODS:
[Lacht] Ja, ik ben een professioneel student. Iedere keer dat ik afstudeer denk ik: dit was het, en zes maanden later sta ik weer ingeschreven.
Een studie in Australië was echter geen onderdeel van mijn oorspronkelijke plan. Ik had mijn hele leven uitgestippeld, letterlijk stap voor stap, met als einddoel president worden in 2036 – en ik lag op koers tot ik in 2016 mijn eigen fitnessclub opende. Daarvóór heb ik iedere stap kunnen afvinken: school, mijn Bachelor, Master, militaire dienst, werkervaring... Ik deed alles goed wat ik zou moeten doen, en mijn volgende stap was om mezelf thuis in Cincinnati verkiesbaar te stellen. Maar toen opende ik mijn club in Augusta, wat alles nogal vertraagde, ontmoette ik mijn vriendin (Felicity) en verhuisde ik naar Australië. Dus ik heb mijn presidentiële campagne tot 2044 moeten uitstellen.
Als mensen me vragen wat ik wil doen, dan zeg ik dat ik president wil zijn, en dat meen ik serieus.
Waar komt die drive vandaan?
Ik wil niet op het bankje bij de psychiater gaan liggen, maar mijn vader heeft me toen ik kind was nooit gefeliciteerd. Ik realiseerde me dit niet op dat moment, maar hierdoor heb ik de drang om succesvol te zijn, om te bewijzen dat ik het kan. Mijn vader prees mijn vrienden en neven veel meer dan dat hij mij prees, dus werd het een obsessie om het beter te doen dan zo veel mogelijk anderen. Ik was heel goed in sport, maar ik was klein en ik wist dat dit niet de juiste weg was. Dus ik dacht, nou, als ik dat niet kan doen, moet ik heel goed worden in 15 andere dingen. Ik werd een beetje een manusje van alles, maar werd nergens een expert in. Ik ben liever in staat vijf dingen goed te doen dan in één ding heel goed te zijn, en ik denk dat mijn veelzijdigheid een van mijn sterkste punten is.
We hadden het niet breed toen ik jong was, en dat wilde ik niet meer. Ik had een beeld bij het leven dat ik wilde leiden, dus ik zorgde ervoor dat ik mezelf zo veel mogelijk opties gaf en zo veel mogelijk deuren opende als ik kon. en deze obsessie werd steeds erger naarmate ik ouder werd. Ik denk nu van: ok, cool, je hebt je vier banen gehad, deze twee diploma’s, je kunt deze zeven verschillende dingen, maar dat is niet genoeg... Mijn CV leest als een banenwoordenboek; er staan veel verschillende dingen op die ik heb gedaan en dat is omdat ik nooit zonder werk wil zitten.
Hoe ga je dan om met mislukkingen als het voor jou belangrijk is om de beste te zijn?
Ik ga niet goed om met mislukkingen. De laatste keer dat ik echt heb gefaald, was zeven jaar geleden toen ik een test voor legerofficier deed voor het Ministerie van Buitenlandse Zaken en ik twee punten te weinig scoorde. Dat sloeg in als een bom en ik heb maandenlang gedacht van hoe ik dat had kunnen laten gebeuren. Wat ben je aan het doen? Je had het beter moeten doen, en nu moet je vijf andere dingen heel goed doen om die fout goed te maken. Ik denk er nog steeds aan en kan me nog goed herinneren hoe ik me op dat moment voelde, waar ik was, wat ik aanhad... het zat me echt heel erg dwars.
Dat komt zeker weten voort uit het gevoel dat ik als kind had dat ik niet goed genoeg was, en zelfs nu krijg ik geen erkenning van mijn vader. Mijn prestaties worden een beetje aan de kant geschoven, genegeerd en ik heb iedereen die hij vroeger prees niet de persoon zien worden die ze zouden moeten zijn. Ik heb gewacht op het moment dat hij zou zeggen dat hij me veel meer had moeten steunen en dat hij trots is op wat ik heb bereikt, maar dat heb ik nog steeds niet van hem gehoord.
Na hem tijdens mijn laatste bezoek thuis gesproken te hebben, heb ik erover nagedacht en kwam ik tot het besef dat dit de reden is waarom ik dit allemaal doe – ik wacht op het moment dat je zegt dat je trots op me bent, en dat is er nooit gekomen, ongeacht wat ik allemaal bereik: het leger, het openen van mijn eigen club, mijn vier diploma’s, Les Mills, naar school gaan... hij heeft nooit gezegd dat hij trots op me is.
Er ligt veel op je bordje. Hoe balanceer je alle verschillende elementen in je leven?
Mijn vriendin vraagt wel vaker: kun je niet gewoon even gaan zitten en genieten van wat je op dit moment aan het doen bent? Maar dan denk ik alweer vijf stappen vooruit: als ik dit een jaar lang doe, dan heb ik deze ervaring en dan kan ik dit over twee jaar doen en docent worden, en misschien zou ik voor dit bedrijf kunnen werken... ik schets deze beelden en plan jaren vooruit, maar ik zit nooit in het heden. Ik kan met anderen in het moment zijn, maar nooit met mezelf. Daar heb ik het lastig mee.
Twaalf maanden geleden zei ik dat ik in Sydney een studie wilde volgen, lessen wilde geven en wilde ontspannen, en dat lukte me binnen drie maanden. Meteen daarna viel ik in een zwart gat, omdat ik dacht dat ik niet genoeg deed en was ik maandenlang van streek en gefrustreerd. Ik trok mezelf hieruit, zorgde ervoor dat ik weer een focus had, ging weer volle kracht vooruit en startte met twee andere dingen, en daarna nog een, en nog een. Ik moest mezelf hardop “tot hier en niet verder” vertellen.
Ik word getriggerd door niets doen. Door niets te doen ga ik me onzeker voelen en als ik me onzeker voel, ga ik vreemde dingen doen, zoals solliciteren op functies die buiten mijn werkveld liggen. Me bewust zijn van deze trigger helpt, maar het is nog steeds moeilijk om hiermee te stoppen. Het klinkt raar om hiermee te stoppen, maar het is net een drug. Ik ga er helemaal in op en ik wil dingen doen, doen, doen, doen... ik kan niet maar vier banen hebben, ik moet er nog eentje bij doen. Ik moet gewoon genieten van de dingen die ik nu doe en beseffen dat deze geweldig zijn. Ik ben de laatste die zegt dat iets dat ik doe geweldig is: ik denk: nee, Marlon, je moet de lat hoger leggen.
Hoe heeft je ervaring met mislukkingen het verwerken van feedback beïnvloed?
Door die mislukking voelde ik me niet goed genoeg. In plaats van: Marlon zakte voor een test, dacht ik Marlon is een mislukkeling, en daardoor voelde ik me meer gemotiveerd en vastberaden om nergens meer voor te zakken. Het bracht mijn arbeidsethos en mijn drive naar een nieuwe hoogte, maar dit kwam voort vanuit een verkeerde invalshoek.
Ik had het zwaar toen ik begon met lesgeven en feedback ontving. Je vertelt me dat dat niet perfect was? Door die test hechtte ik me aan alles wat ik deed, dus toen ik feedback begon te ontvangen was ik angstig, defensief en gestrest. Naarmate ik meer en meer feedback ontving, besefte ik echter dat ik dit niet kon volhouden, dus ik moest mezelf van de presentatie proberen te scheiden.
Ik had tijdens de afgelopen filming een gesprek met Kylie Gates over gehecht zijn aan dingen en om mezelf van de presentatie te scheiden. Dat heeft me enorm geholpen om de feedback niet zo persoonlijk op te vatten. Les Mills heeft me echt geholpen om wat ruimte tussen mezelf en mijn successen en mislukkingen te creëren.
Dit zou een slecht interview zijn als ik je niet over Instagram zou vragen! Je post op een bepaalde manier. Klopt het dat je je best bewust bent van hoe je jezelf op social media presenteert?
Ik zat in 2016 voor het eerst op Instagram, en dat draaide toen helemaal om het promoten van mijn club. Ik was toen bezig met bodybuilding en powerliften, dus al mijn posts gingen over het standaard bodybuilder leven: gewichten tillen, workouts, kom langs voor een weekpas, check mijn buikspieren, bla bla bla... maar daar voelde ik me niet goed bij. Toen ik begon met lesgeven waren het de standaard posts van: zie hier hoe ik les geef, hier een foto van mijn kleren... en daar voelde ik me ook niet goed bij.
Uiteindelijk dat ik: weet je wat, ik ga social media eens serieus nemen. Waar geniet Marlon van? Wie is Marlon? En ik dacht, nou, Marlon is grappig. Ik begon grappige dingen te posten, sketches te doen en creëerde een hoop verschillende personages. En dat was een tijdje cool, maar uiteindelijk begon ik me een beetje een clown te voelen die zichzelf in dit hoekje heeft gedrukt. Op een gegeven moment had ik geen zin meer om de video’s te maken.
Nu draait het om eenvoudige positiviteit. Ik post motiverende en inspirerende dingen die mijn gedachten weerspiegelen. Als iemand iets op mijn profiel leest, wil ik dat ze een positieve ervaring hebben.
Wat heeft het lesgeven voor jou gedaan?
Het belangrijkste voor mij is het feit dat mensen op tijd stoppen met werken, zich in de auto omkleden, door de club rennen, alleen maar om mijn les bij te wonen. Tijd is kostbaar en tijd is de meest begeerde bron die we hebben, dus het betekent heel veel als iemand zijn of haar tijd aan je geeft. Als ik op het podium sta, geef ik alles wat ik heb, want dit is misschien wel het enige uur van je week om te sporten. Ik voel me er niet belangrijk door, maar ik voel me verantwoordelijk voor het bieden van de ervaring. Ik ben verantwoordelijk voor deze mensen die me hun tijd hebben gegeven.
Ik houd ook van lesgeven omdat ik een uur lang word gedwongen om aanwezig te zijn. Tijdens een les kan ik nergens anders op focussen en dat vind ik heerlijk. Lesgeven was mijn uitweg, omdat dit het enige moment was waarop ik nergens anders aan kon denken. Ik stortte me destijds op mijn lessen, omdat dit het enige moment was waarop ik aanwezig kon zijn, en was ik verdrietig zodra de les voorbij was omdat ik terug de realiteit in moest. Dat waren de beste lessen die ik ooit heb gegeven – toen ik depressief was – omdat ik toen aanwezig was en ik besefte wat het met me deed. En zo kwam ik er ook achter wat het met anderen kan doen. Er zit enorm veel kracht in menselijke connectie.
Marlon Woods is een Les Mills ambassadeur die lesgeeft in BODYCOMBAT, BODYPUMP en LES MILLS TONE. Hij is momenteel woonachtig in Sydney, waar hij PhD student in sociale psychologie is aan de Universiteit van Sydney. Volg Marlon op Instagram.
