Juni is Pride Month, waarin de LGBTTQIA+ gemeenschappen over de hele wereld worden gevierd. De maand juni is gekozen om de Stonewall-rellen in New York in 1969 te herdenken. Dit was een kantelpunt voor de Gay Liberation Movement in de VS. Om het belang van deze maand te benadrukken, hebben we instructeurs van de LGBTTQIA+ gemeenschap gevraagd om hun verhalen te delen.
Adrian Ljungqvist (Zweden)
Ik ben opgegroeid in een heel klein dorpje in de buurt van Göteborg in Zweden. Ik werd acht jaar lang dagelijks gepest. Het was allemaal verbaal: met name opmerkingen over mijn uiterlijk. Anders zijn maakt je kwetsbaarder om gepest te worden.
Uiteindelijk heb ik het dorp verlaten om een nieuwe start te maken en zo ben ik ook in aanraking gekomen met groepsfitness. Sporten was als therapie voor moij. Het vrijkomen van endorfine en de connectie met anderen hielp me om te gaan met verdriet en het levenslange gebrek aan zelfvertrouwen te overwinnen.
Mijn passie voor fitness nam toe en ik besloot dat ik anderen wilde inspireren om net als mij een groot plezier aan bewegen te beleven. Drie jaar geleden werd ik Les Mills SPRINT Coach en ik heb me nog nooit zo geaccepteerd gevoeld als nu. Ik vind het geweldig dat groepsfitness ons niet veroordeelt voor ons uiterlijk of onze achtergrond; iedereen is welkom in de zaal.
Nu gebruik ik mijn social media om pesten tegen te gaan en geestelijke gezondheid aan te kaarten. Ik wil voorkomen dat ook maar iemand hoeft mee te maken wat ik in mijn jeugd heb moeten doorstaan – het pesten, de eenzaamheid, het lijden. Als Les Mills instructeur heb ik mezelf kunnen vinden, mijn echte zelf. Ik heb nu zelfvertrouwen en ik weet hoe ik gezien wil worden. Ik durf er trots op te zijn.
Natarsha Överlund (Finland)
Ik ben Tash, een Amerikaanse die op 19-jarige leeftijd naar Finland is geëmigreerd om bij mijn (toenmalige) vriendin te zijn die ik online had ontmoet. Bijna 21 jaar later ben ik nu ook een Finse staatsburger en is zij mijn vrouw. Hoewel ik voor de meesten trots uit de kast ben gekomen deelde ik nou niet vrijwillig dat ik lesbisch was. Mensen namen altijd aan dat ik met een Finse man was getrouwd. Ik werd er altijd zo moe van om mensen te corrigeren wanneer ze vroegen wat mijn man voor werk deed, dat ik ze gewoon geen antwoord meer gaf.
Toen ik hier in Finland als groepsfitness instructeur begon, zag ik dat de meeste LGBTQ+ instructeurs die uit de kast kwamen jonge Finse mannen waren – en dat ze breed geaccepteerd werden. Mijn ervaring was anders: ik was al de donkere immigrant die de taal niet goed sprak en ik wist dat er nog meer discriminatie of stigma zou volgen als ik uit de kast zou komen. Het was niet zo dat ik me schaamde voor wie ik was, maar ik wilde dat mensen me zouden leren kennen en me niet alleen als “de donkere lesbienne” zouden zien.
Nadat mijn vrouw en ik in 2008 trouwden maakte het me niet meer uit hoe ik gelabeld zou worden of wat anderen vonden. Ik houd van haar en zij houdt van mij en dat is het enige dat echt telt. Ik begon zelfs meer open te zijn over mijn seksualiteit en liet een tattoo van het gelijkheidssymbool op mijn arm zetten om mijn trots te laten zien. Dit is een signaal aan andere LGBTQ+ mensen, of ze nu wel of niet in de kast zitten, om ze te laten weten dat ze een bondgenoot hebben. Onlangs zag ik een nieuwe deelnemer in mijn BODYCOMBAT les met dezelfde tattoo en het was een geweldig gevoel toen we het beide opmerkten en naar elkaar glimlachten.
Tegenwoordig ben ik trots open op alle social media kanalen en promoot ik gelijkheid voor iedereen: de LGBTQ+ gemeenschap, de Black Lives Matter beweging, en gezondheid en fitness. En na zo’n 12 jaar in de fitness wereld gewerkt te hebben, voel ik me zeer gerespecteerd en geliefd en voel ik geen vooroordelen van anderen voor wie ik ben. Ik ben trots op de reis die ik heb afgelegd.
Harry Carr (Australië)
De fitness wereld is complex. Het biedt een manier om binnen fitnessclubs onderdeel van de kleinere LGBTTQIA+ gemeenschap te zijn, maar ook om de grotere fitness gemeenschap te ontdekken en hier deel van uit te maken.
Groepsfitness biedt een ongelooflijke kans om jezelf te zijn, en belangrijker, om gewaardeerd te worden om je uniekheid. Het biedt een plek waar je niet ondervraagd of veroordeeld wordt voor je identiteit, maar meer voor hoe je komt opdagen, hoe je je als rolmodel gedraagt. De fitnesswereld biedt ruimte om AUTHENTIEK te zijn. Ik heb geleerd dat mensen naar mijn les komen om mij als mij te zien, niet als iemand anders, en dit is zeer belangrijk. Het heeft me de waarde laten zien om mezelf zijn.
Jonge mensen ervaren veel uitdagingen in zowel het vormen van hun eigen identiteit en het vinden van andere LGBTTQIA+ mensen om mee te connecten kan moeilijk zijn. Ik zou graag een manier willen vinden die de connectie die we in onze lessen creëren door te trekken naar de LGBTTQIA+ gemeenschap.
Anoniem – identiteit verborgen om de instructeur te beschermen (Singapore)
In Singapore hebben we nog steeds Wet 377A die seks tussen twee instemmende volwassen mannen criminaliseert. Hoewel de overheid stelt dat ze in de praktijk niemand hiervoor zouden vervolgen, blijven ze niet bereid om de wet te schrappen, omdat ze geloven dat de wet de ‘sociale moraal’ in stand houdt. Dit plaatst een extra onzichtbare druk op individuen zoals ik. Het maakt me verdrietig dat we dit sociale stigma hebben waardoor je wordt veroordeeld op basis van wie je echt bent. De zogenaamde ‘sociale moraal’ wordt ook in de traditionele gezinsstructuur van een man, vrouw en hun kinderen onderhouden, zelfs in een moderne samenleving als in Singapore.
Ik ben naar mijn ouders nog niet uit de kast gekomen, omdat ik denk dat ze me niet zouden accepteren voor wie ik ben. Het is ook niet iets dat ik openlijk aan iedereen ga vertellen. Ik lieg er niet over, maar ik zal het ook niet vrijwillig uitspreken, behalve als ik ernaar word gevraagd.
Een van de dingen die me hebben geholpen met het accepteren dat ik homo ben, was het bijwonen en geven van groepsfitnesslessen. In de zaal wordt er niet geoordeeld. Ik ben wie ik ben, in ieder geval tijdens de les en niemand voelt zich hierdoor beledigd. Het is ook een plek waarin mensen kunnen groeien zonder teruggehouden te worden door hun seksuele voorkeuren.
Ciera Gump (VS)
Als lid van de LGBTTQIA+ gemeenschap leef en heb ik iets anders lief dan de mainstream. Van de afkorting ben ik BQ+, want ik ben biseksueel, queer en poly-amoreus. Een relatiestijl waarin we consensuele niet-monogamie beleven is zeer bevredigend, omdat ik alle onderdelen van mijn seksualiteit kan uitdrukken en liefde op verschillende manieren kan ervaren. Ik hoef niet tussen mijn vriend of vriendin te kiezen omdat we een unieke regeling hebben die deze speciale mensen in mijn leven houdt. We werken goed samen en bouwen betekenisvolle, geïntegreerde levens op.
Toen ik jonger was werd ik gepest en “lesbo” genoemd en getreiterd om mijn excentrieke en kleurrijke kleding. Het heeft me wat tijd gekost om te accepteren dat ik biseksueel was en om mijn lesbische kant te omarmen. Jaren geleden had ik conflicterende gevoelens over hoe ik romantische relaties moest benaderen. Ik kon me moeilijk voorstellen om tot één persoon beperkt te zijn. Toen ik polyamorie ontdekte was ik verheugd om te zien dat er een andere manier was om relaties te hebben, in lijn met hoe ik me al een lange tijd had gevoeld. Ik heb voor een andere familiale vorm gekozen dan de meeste mensen, maar ik ben dankbaar voor mijn moed om op een manier te leven die bij mijn filosofie past.
Er zijn momenten waarop ik het nodig vond om delen van mijn privéleven achter te houden omwille van mijn professionaliteit en om het ongemak of mogelijke vervreemding van anderen te voorkomen. Ik heb mijn relatie bekendgemaakt aan vertrouwde vrienden en familie, maar uit de kast komen is nog steeds moeilijk! Het is een doorlopend proces en ik denk dat veel mensen zich dit niet realiseren. Het lijkt misschien een eenmalige actie, maar dat is meestal niet het geval, en dit is iets waarover moet worden nagedacht met betrekking tot acceptatie en veiligheid. Ik heb mijn vriendin naar mijn les gebracht maar ik was te nerveus om haar fatsoenlijk te introduceren. Ik wist niet zeker of mijn deelnemers wisten dat ik biseksueel was.
Het heeft lang geduurd voordat ik mijn queer identiteit kon accepteren. Het was echter bevrijdend toen ik de labels vond die verklaarden hoe ik me al die tijd voelde! Er zijn momenten geweest waarop ik moest kiezen tussen het openlijk spreken over mijn leefstijl of het kiezen voor voorzichtigheid uit angst voor negatieve gevolgen. Leven in overeenstemming met wat waar is in mijn hart voelt zo veel beter dan in een hokje proberen te passen dat past bij de verwachtingen van de samenleving.
Emmett Lowry (Canada)
Toen ik in 2018 mijn verhaal schreef dat ik een trans man was, deelde ik het op de RPM Facebook Groep. Een andere man reageerde: “Ik heb zo lang gewacht je te ontmoeten”. Toen, maar ook nu word ik heel emotioneel als ik daaraan denk. Ik wist niet dat er een andere trans man was die RPM gaf. We zouden elkaar nooit hebben gevonden als ik mijn verhaal niet had gedeeld.
We zeggen weleens dat iedere trans persoon met social media volgers automatisch een “activist” is. Het is grappig omdat het waar is; onze levens zijn inherent politiek. Iedere trans persoon – vooral trans vrouwen, vooral donkere trans mensen – proberen hun hele leven aan de arbitraire standaarden van familieleden, dokters, politici en vreemden te voldoen. We worden gedwongen in de publieke opinie te leven.
Trans mensen zijn minder geneigd om deel te nemen aan sporten en fysieke fitness vanwege het gevaar en de intimidatie in deze werelden. In de VS zijn er op dit moment meer dan 100 anti-trans wetsvoorstellen die mogelijk wetten worden; wetsvoorstellen die genderbevestigende zorg willen verbieden, of trans-atleten willen verbieden om aan sport deel te nemen. Wettelijke belemmeringen voor het trans-bestaan zijn er over de hele wereld, omdat trans mensen over de hele wereld bestaan.
