Fitness was geen deel van de jeugd van Magda Newman in Polen. Op jonge leeftijd was ze al een muzikaal talent en deed ze mee aan klassieke piano wedstrijden. Haar muziekdocent vond het van belang dat ze haar vingers beschermde waardoor ze al op jonge leeftijd niet deelnam aan sport en gym op school.
Muziek bleef ook nadat Magda afstudeerde een groot deel van haar leven. Totdat haar zoon Nathaniel werd geboren en haar wereld plots op zijn kop stond. Nathaniel kreeg de diagnose ‘Treacher Collins Syndroom’. Het eerste wat Magda opviel was dat hij geen oren had. Hoe kan hij ooit muziek horen? Ze besefte al snel dat hij serieuze problemen had.
Het Treacher Collins Syndroom treft ieder slachtoffer op een andere manier. De meest opvallende kenmerken zijn misvormde gezichtsbeenderen. In Nathaniel’s geval, ontwikkelden zijn jukbeenderen zich in een muur achter zijn neus waardoor ademhalen door zijn neus onmogelijk was. Zonder ondersteuning van je jukbeenderen gaan je ogen hangen. Nathaniel mist de onderkant van zijn oogleden. Zijn kaak was heel erg klein en dit zorgde ervoor dat hij niet via zijn mond kon eten. In plaats daarvan kreeg hij voeding door een gastonomische buis. Hij ademde met behulp van een tracheostoma tot een baanbrekende operatie op zijn 13e. Nathaniel heeft tot nu toe 67 operaties ondergaan door zijn aandoening.
Het gezin werkte nauw samen met artsen in het NYU Medisch Centrum om Nathaniel alle hulp te geven die hij nodig had. Ze hebben ook samen gewerkt met specialisten voordat Magda zwanger werd van hun tweede zoon Jacob, hij werd zonder complicaties geboren.
Ondertussen had Magda last van verschillende klachten. Na de geboorte van Jacob viel ze 30 (!) kilo in een week af. 6 maanden lang voelde ze zich zwak en had ze onverklaarbaar heftige rugpijn. Het voelde regelmatig alsof ze een hartaanval had. Ze kreeg te horen dat het allemaal in haar hoofd zat en dat ze last had van een postnatale depressie. Meerdere malen kreeg ze een verkeerde diagnose.
Uiteindelijk ontdekte een arts de waarheid. Magda: ’Tumoren verpletterden in feite mijn wervelkolom en ik kon niet meer lopen. Ik dacht dat ik een hartaanval kreeg omdat de tumoren op mijn hart drukte. Tegen de tijd dat ik de diagnose kanker kreeg, was ik in de laatste fase, ze gaven me nog maximaal acht weken te leven.’’
Op 27-jarige leeftijd kreeg ze acht maanden lang zware chemotherapie voor Non-Hodgkin. Haar oncoloog vertelde haar dat de kuur haar of zou genezen of dat het haar einde zou betekenen. Ze overleefde!
Een jaar later, nog zwak van de chemo, kreeg de man van Magda, Russel, een promotie op zijn werk. Heel de familie verhuisde naar Connecticut. Een nieuwe vriendin vroeg Magda met haar mee te doen aan een groepsles. In eerste instantie sloeg ze het aanbod af. Magda: ‘’Hoe kan ik naar de sportschool gaan? Kijk naar me! Ik ben het zieke meisje. Ik heb net een chemokuur achter de rug.’’
Maar haar vriendin accepteerde het antwoord van Magda niet. Magda: ‘’Ik had bedacht dat ik me gewoon achterin de zaal zou verstoppen en het minste gewicht mogelijk zou gaan gebruiken.’’ Ze wist niet dat deze les haar leven ging veranderen. ‘’Ik was verslaafd vanaf het moment dat de muziek begon.’’ Ze was verrast door de instructeur en de toegewijde mensen om haar heen
‘’Ik heb mijn happy place gevonden’’ zei ze tegen haar vriendin. ‘’Ik vertelde mijn vriendin dat ik door deze les een abonnement af ging sluiten bij de sportschool.’’
Het ‘’zieke meisje’’ met wervelfracturen en aanhoudende effecten door de chemotherapie volgde drie tot vier keer per week een les. Langzaam schoof ze van de achterste rij naar voren. Haar tijd in de sportschool werd echt een moment voor haarzelf.
Magda: ‘’Ik had nog nooit gesport. Ik wilde spieren hebben. Ik had er letterlijk nul – alleen maar loshangend vel.’’ Magda zag zichzelf in de spiegel veranderen. ‘’Ik begon het leuk te vinden wat ik in de spiegel zag. Ik zag er niet meer uit als het zieke meisje. Ik begon spieren te krijgen. Ik kon mijn biceps, triceps en quads zien. Ik voelde me goed en sterk!’’
Na één jaar besloot Magda groepsfitness instructeur te worden. Magda: ‘’Ik dacht; ik ben een concert pianiste. Ik mis iets. Ik mis het om op het podium te staan. Ik kan deze les gaan geven, ik vind het zo leuk!’’ Na overleg met haar man besloot ze ervoor te gaan. ‘’Fitness is mijn roeping, mijn passie. Mijn hart gaat sneller kloppen iedere keer als ik de les in loop.’’ Ze realiseerde zich dat ze dezelfde endorfine rush kreeg van het lesgeven als tijdens haar optredens achter de piano.
Ze ging voor haar doel en werd een gecertificeerde instructeur. Ze vond het heerlijk om deelnemers van alle fitness niveaus te helpen, vooral diegenen die herstellende waren van ziektes of blessures. Tot ze op een dag tijdens het lesgeven haar heup niet meer kon bewegen. Ze kon met geen mogelijkheid squatten. Bij de dokter hoorde ze dat door de chemo haar heup niet meer functioneerde en ze een nieuwe nodig had. De meeste mensen zouden extreem veel pijn hebben ervaren maar door Magda haar zenuwbeschadiging door de chemo had ze dit niet door.
Magda verbaasde haar artsen met een snel herstel. Zij geven aan dat haar goede fysieke conditie voor de operatie haar geholpen heeft om acht weken na de operatie weer les te geven.
Toen het gezin verhuisde naar Reno, Nevada, voor het werk van Russel en om dichterbij de artsen van Nathaniel zijn, ging Magda op zoek naar een nieuwe sportschool. Toen ze er een had gevonden met BODYPUMP op het lesrooster, zorgde ze voor een geldig certificaat. Ze hield nog steeds van de eenvoud van de oefeningen, de opties, het plezier en de fantastische resultaten die je met BODYPUMP kunt behalen.
Op een dag begon Magda tijdens een les ineens te hoesten. Deze keer kreeg ze het heftige nieuws dat ze fase vier kanker had – een ander soort kanker. Haar artsen adviseerden een gespecialiseerde behandeling aan in New York of Seattle voor stadium vier Hodgkin Lymfoom. De tumor zat rond haar luchtpijp gewikkeld. ‘’Ik kreeg te horen dat ik zonder behandeling na vijf tot zes dagen zou stikken.’’
Een aantal dagen later startte ze met een agressieve behandeling chemotherapie in Seattle. Elke 21 dagen onderging ze een vijfdaagse kuur, deze kuur werd acht keer herhaald. Iedere kuur checkte ze voor vijf dagen in in het ziekenhuis. Ze nam dan lichte dumbbells, kettlebells en BODYPUMP releases mee om gemotiveerd en fit te blijven. ‘’Ik wilde er niet uitzien als een ziek meisje. Het voelde mentaal alsof ik iets kon doen voor mijn lichaam door de stress los te laten. Ik dacht even niet aan de kanker. Mijn volgende doel was om een sportschool te vinden en om weer te beginnen met lesgeven.’’
Ze won de strijd tegen kanker weer. Een tijdje later deed ze auditie bij Gold’s Gym en werd ze deel van het team. Alsof dit niet allemaal al genoeg was onderging Nathaniel diverse operaties voor zijn craniofaciale toestand.
Fitness was Magda’s uitlaatklep. ‘’In plaats van antidepressiva, veel drinken, of iets anders om mezelf op de been te houden, was fitness mijn medicijn, mijn time-out van het dagelijkse leven. In plaats van winkelen en geld uitgeven, ging ik BODYPUMP geven. Ik houd ervan om te zweten! Het voelt alsof je iets bereikt als je traint en gewichten heft. Voor mij persoonlijk ben ik door BODYPUMP een beter mens, moeder en vrouw.’’
Ondertussen was er een ander wonder ontstaan. De kinderroman ‘Wonder’ van R.J. Palacio werd verfilmd en eind 2017 uitgebracht met Julia Roberts en Owen Wilson in de hoofdrol. De film draait om een fictief personage genaamd Auggie. Hij heeft net als Nathaniel het Treacher Collins syndroom. De auteur van het boek heeft Nathaniel ontmoet tijdens het onderzoek door het NYU Medisch Centrum. Hij heeft hem uitgenodigd om scholen te gaan bezoeken om de boodschap van het boek over acceptatie en vriendelijkheid te promoten.
Nathaniel werd zelfs overwogen voor de hoofdrol in de film. Een geplande grote operatie kwam hier helaas tussen. Het masker wat werd gedragen door acteur Jacob Tremblay was wel geïnspireerd op Nathaniel’s gezicht.
De Newmans hebben de filmset bezocht terwijl Magda nog steeds chemo kreeg. Ze waren ook bij de première in Hollywood. ‘’De film Wonder heeft bewustzijn gecreëerd voor elk type handicap’’, zegt Magda. ‘’Ze staren niet meer zo naar Nathaniel op de speelplaats als voor de film. Mensen en dan vooral kinderen omarmen het feit dat hij anders is. Het heeft een enorm verschil gemaakt.’’
Vandaag de dag gaat het goed met Nathaniel na zijn laatste grote operatie en het jaar van herstel wat hierop volgde. Magda is druk met het schrijven van twee boeken; een biografie over haar eigen ervaringen en een boek over Nathaniel’s leven en hoe hij continu uitdagingen blijft overwinnen.
Magda blijft BODYPUMP geven en vindt het nog steeds heel belangrijk om sterk en gezond te zijn. Ze prijst BODYPUMP omdat het vrouwen met een gebroken ruggengraat, een kunstmatige heup en de bijwerkingen van chemotherapie de mogelijkheid geeft om veilig te kunnen trainen. ‘’Dit is een perfect voorbeeld van hoe veilig de training is. Je staat eigenlijk altijd op één plek, je wervelkolom is altijd recht en je kunt de spieren eromheen sterker maken. Je krijgt geen blessures. Het werk echt en het heeft mijn leven veranderd!’’
